از: خبرگزاری موج
مدتی است مردان فنی الکترونیک و اینترنتی دولت خبر پروژه عظیم اینترنت ملی را اعلام کرده اند و نوید آزادی عمل ومانور بیشتر در فضای خودی را به مردم نمایانده اند .
حق هم همین است که اگر بنا باشد زیر ساختهای الکترونیک و ارتباطاتی کشور به گونه ای برنامه ریزی شود که دولت الکترونیک ، تجارت الکترونیک و دانشگاه الکترونیک و همه فعالیتها منطبق با فرآیند اینترنتی شوند و لازم است که در این فضا و ساختار مهم اتفاقی بیفتد تا بتوان برای مقاصد از آنان بهره برداری کرد . اما سوال این است : در حالیکه بنیانگذاران اینترنت وادامه دهندگان آن عملا ً این تکنولوژی را برای فرآیند بی مرز تعریف کرده اند و قوانین و قواره ای حقوقی حاکم بر آن مدعی دسترسی به اطلاعات آزاد و پراکنده است و سرعت دسترسی به اطلاعات مزیت این تکنولوژی است اینترنت ملی چه مفهومی را در بر دارد؟ آیا مسئولین فنی مربوطه به دنبال ایجاد یک تکنولوژی محلی هستند که اگرچنین باشد قاعدتا ً از اطلاعات و دسترسی آزاد به سایر فضاهای دیگر منع خواهیم شد ؟!
آیا مقصود این است که در همان فضای اینترنت متعارف دنیا با همه دسترسی های صاحبان تکنولوژی و امکان نفوذ آنها می خواهیم اقدامی نمائیم که دسترسیهای آنان را کاهش دهیم یا نفوذ و اثربخشی آن را کاهش دهیم که این همان موضوع فیلترینگ است که به صورت نیمه و نه چندان موفق در حال اجرا است آیا مردان فنی دولت در امر تکنولوژی اینترنتی می خواهند اینترانت داخلی ایجاد نمایند و این محصول اینترانت را فیلتر نمایند واقعیتها خبر دیگری است که باید و می توان به آن توجه کرد .
حقیقت این است که امکان محصور کردن و معدود کردن در شراطی که می خواهیم زیرساختهای تجاری علمی را بر آن استوار سازیم امکان پذیر نیست .
برخی معتقدند اینترنت همان تفکر جهانی سازی و جهانی شدن را دنبال می کند و از آن جائیکه host های اصلی ارتباطات و Data senter ها در اختیار انحصاری امریکا و اروپا است پس ورود در عرصه اینترنت و مهیا کردن زیر ساختها مبتنی برآن عملا ً عرصه اطلاعات به سوی مرکزیت محور فنی یعنی همان امریکا و اروپا است قطعا ً پیروان این اندیشه نه با اینترنت ملی موافقت دارند نه با اینترنت جهانی اما صاحب نظران دیگری معتقدند که اگر حتی بپذیریم از نظر فنی کشورهای خاصی سلطه تکنولوژی براین فناوری دارند ولی به لحاظ ضرورت و امکان بهره برداری مجبور می باشند تا از قوانین بین المللی و قواره های حقوقی دولتها بهره ببرند تا امکان افزایش و توسعه فعالیتها را در شبکه جهانی فراهم آورد . اینان معتقدند این نوع نگرش الزاماتی را برای قدرتهای اینترنتی و هم برای مصرف کنندگان وپیوسته کاران دارد که می تواند با وجود تهدید هایی فرصتهای قابل ملاحظه هم باشد به عبارتی می توان در این فضای بزرگ و کاذب که اکنون بسیاری از زیر ساختهای تجاری ، علمی ، فرهنگی ، سیاسی دنیا به آن وابسته است فرصت مانور ملتی مقتدر با همه ظرفیتهای آن را به نام ایران و متکی به زبان پارسی فراهم نمود .
این نگرش مدعی است که اکنون که ما به سوی همگانی شدن مصرف اینترنت با سرعت پیش می رویم و فازهای یک و دو و سه مخابراتی کشور عملا ً زیر ساختهای جدیدی در فضای ساختار اداری فرهنگی ، تجاری و حقوقی و بازرگانی ما ایجاد می کند چه ضرورتی دارد ما از کلمات و آداب و حروف انگلیسی استفاده کنیم بلکه می توانیم مصرف کنندگان بومی و حتی مصرف کنندگان فارسی زبان که علاوه بر ایران در افغانستان ، تاجیکستان ، و برخی کشورهای دیگر حضور دارند با زبان و ادبیات فارسی و در حوزه فرهنگ فارسی در گام اول حوزه تعاملات خود را تعریف کند .در این صورت نه تنها نیاز نیست برای ورود به شبکه از واژه و فرهنگ انگلیسی استفاده کرد . بلکه می توان فرهنگ فارسی را در حوزه اقتصاد و بازرگانی و سایر موارد توسعه داد به عبارتی اینترنت ملی یعنی اینترنت فارسی با هویت و فرهنگ ایرانی .
اگرچه این چرخه خود نیازمند انجام پروژه های مختلف می باشد اقدامی بسیار قابل تقدیر و ضروری بوده و در عین حال می تواند در گام دوم با گفتگو و رایزنی با کشورهای اسلامی اینترنت اسلامی را شکل داد و در این حوزه گسترده امکان مانور را برای فرهنگ بازرگانی و اقتصاد ، حقوق ، علم و سیاست در راستای منافع کشورهای اسلامی بهره جست .